Zamek Podskale w Rząsinach.

Coś nam się ubzdurało, że po tej budowli nie pozostał kamień na kamieniu, a miejsce to żyje jedynie wspomnieniem po siedlisku miejscowych raubritterów. Jednak pewnego dnia, zupełnie przypadkiem, odkryliśmy, że jest to wciąż obiekt wart ludzkiej uwagi.

Cóż, nie pozostaje mi nic innego, jak tylko zaprosić naszych gości, którzy przeoczyli ten obiekt,  ponownie w nasze strony.

Jak na siedlisko prawdziwych zbójcerzy przystało, nie jest łatwo dostać się do tych pozostałości zamku. Chyba, że jest to działanie celowe, niejako rodzaj rekonstrukcji historycznej, aby podnieść poziom adrenaliny zwiedzającego. Od strony wsi, gdzie zamek jest najbardziej widoczny, pilnują go jak swojej twierdzy przynajmniej dwa miejscowe psiaki, w tym jeden przesympatyczny, jak zdołaliśmy się przekonać w drodze powrotnej.

Przytulone do gospodarstwa pozostałości zamczyska, które wręcz sprawiały wrażenie przynależności do niego, zniechęciły nas do wysiadania z auta. Postanowiliśmy zaatakować dawną twierdzę od tyłu. I naszym oczom ukazał się taki oto widok.

No, coś pięknego!

Nadal jednak zamku broniły zasieki z drutu, których widok nakazywał mi zachowanie największego stopnia czujności. Na szczęście w pobliżu nie dostrzegliśmy żadnych rogatych bestii. Pastuch okazał się bezbolesny do przejścia.

Uff... twierdza została zdobyta...

Ciekawa jestem, jakie emocje towarzyszyły ludziom w 1476 roku, kiedy to zdeterminowani mieszkańcy Lwówka Śląskiego, wraz z profesjonalnymi oddziałami wojów króla Czech i Węgier, Macieja Korwina,  rozprawiły się ze zbójami Bernarda Talkenberga, pana na Podskalu?

A trzeba powiedzieć, że Bernard trafnie wybrał sobie zajęcie. Zamek Podskale położony jest na głównym trakcie ze Lwówka do Gryfowa Śląskiego zapewniając tym samym Talkenbergowi stały dochód z rabunku bogatych mieszczan i kupców.

Fragmenty sklepień. Tam w głębi są zasypane pomieszczenia.

Zamek Podskale został prawdopodobnie założony przez Henryka Brodatego na początku XIII wieku. Znajdował się w bardzo strategicznym miejscu, z którego rozciąga się widok na całą okolicę. Zapewne pierwotnie pełnił funkcję strażnicy. Niestety, położenie jego zostało wykorzystane do niecnych czynów. Po wyżej opisanych wypadkach, związanych ze zdobyciem zamku, aby nikomu więcej nie przyszedł do głowy podobny pomysł, zaproszono górników z Kowar, a ci wysadzili zamek w powietrze.

Pozostały po nim jedynie szczątki murów malowniczo wkomponowane w naturalną skałę.

Ostrzyca na Pogórzu Kaczawskim.

Okazja, aby wybrać się na Ostrzycę pojawiła się ponownie po kilkunastu latach, przy okazji wizyty znajomych.

-Wyskoczymy sobie po śniadaniu na krótką wycieczkę na wulkan- powiedziałam i zabrzmiało to jakby trochę egzotycznie.

Tak się jakoś składało, że ostatnio wielokrotnie bywałam w okolicach Ostrzycy, czy to z okazji wizyt w Złotoryi, czy maszerując szlakiem Via Regia i Dzwonkową Drogą. Nie było wtedy sposobności, by „zaliczyć” ten szczyt. Szczerze mówiąc, nie chcę nawet wnikać z jakich to względów, nic nie pamiętam ze swojej wizyty na Ostrzycy podczas studenckich praktyk, które odbywałam w połowie lat 90-tych.

Ostrzyca to stożek (501 m n.p.m.)- pozostałość po kominie wulkanu, który góruje nad Pogórzem Kaczawskim. Zbudowany jest z bazaltu, czyli pierwotnie z lawy wulkanicznej, która niegdyś wypływała z wnętrza ziemi. Niesamowite wrażenie robią bazaltowe gołoborza, które powstały w wyniku zamarzania i pękania zastygłej od wieków skały podczas ostatniego zlodowacenia. 

Na polanę pod Ostrzycą podjechaliśmy samochodem. Zawsze w takich miejscach zdumiewa mnie to, że nie przetrwała żadna infrastruktura związana z turystyką. Próżno dziś szukać śladów po gospodzie, która stała przy drodze na szczyt. Nikomu nawet nie przejdzie przez głowę myśl, aby znane "za Niemca" miejsce ponownie przywrócić do życia i rozreklamować, jako atrakcję turystyczną. Niby powinnam do tego przywyknąć, ale jakoś nie potrafię.

Tu  (wewnątrz zaznaczenia) stała niegdyś gospoda

Kiedy z daleka patrzy się na Ostrzycę, odnosi się wrażenie, że właśnie do tego szczytu pasuje określenie Axis Mundi- oś świata, góra, której stożek dotyka nieba, miejsce przenikania się sacrum i profanum. Jednym zdaniem- jest to idealna przestrzeń, aby traktować ją jak miejsce święte. W takich przestrzeniach- na górujących nad równiną szczytach, odlegli w czasie mieszkańcy tych terenów zbierali się, by odprawiać święte obrzędy. To, że nie możemy potwierdzić sakralnej funkcji Ostrzycy nie oznacza, że tak nie było. Jest to albo kwestia badań, albo nie zachowania się konstrukcji. Z resztą nie zawsze konstrukcje były potrzebne, aby miejsca pełniły funkcje sakralne.

Oczywiście, bez mocnych materialnych dowodów sprawa ta pozostanie jedynie w sferze prawdopodobieństwa, lub będzie kwestią wiary.

Tuż przed schodami znajduje się tablica, której treść merytoryczna pozostawia wiele do życzenia.

Moim zdaniem, wydając publiczne pieniądze  na tego typu inicjatywy powinno się dokonać kilkukrotnej weryfikacji tekstu. 

Chodzi o legendę. Otóż w tym rejonie (okolice Twardocic, Proboszczowa) osiedli ludzie związani z sektą schwenckfeldystów (nie schenckfeldystów, jak widnieje na tablicy). Był to odłam protestantyzmu, który był solą w oku zarówno dla katolików, jak i luteran. Wieść gminna niesie, że diabeł, który transportował w worku owych odszczepieńców, zahaczył o szczyt góry i heretycy rozsypali się po okolicy.

Nazwa schwenckfeldyści pochodzi od Kaspara Schwenckfelda- reformatora religijnego.

Dziś zniknęli "heretycy" tej czy innej opcji, a wraz z nimi cała turystyczna infrastruktura. Jak to dobrze, że zostały chociaż  schody...

Dużo schodów...

Na tyle dużo, że ciśnienie spowodowane "schenckweldystami" po drodze się rozładowało. Pozwoliło mi to podziwiać ciekawe formy i krajobrazy wyzierające spoza drzew..

Podejście jest ostre, ale widok, jaki rozpościera się na okolicę, wart jest tych kilku kropli potu:

Jestem na szczycie

Widok na Wilczą Górę (Wilkołak):

Aby wejść na Ostrzycę należy dotrzeć do wioski Bełczyna. A potem pojechać, jak zaznaczyłam na mapce.

Może wersja przedwojenna będzie dla kogoś lepiej czytelna: